Tjonge, bepakt en gezakt gaan we weer op pad. Drie grote reistassen, een kleinere die we inchecken en nog een handbagagekoffertjes en natuurlijk mijn gewone handtas. Alles op het karretje van het hotel en in de Suburban. We ontbijten elders, het is steeds akelig druk in het hotel en dat gehang over elkaars eten zie ik echt niet meer zitten. Vechten om een tafeltje ook niet trouwens. Amerikanen blijven duidelijk nog niet thuis voor Corona, terwijl wij eigenlijk wel blij zijn dat we gewoon naar huis kunnen nu. Je leeft toch constant tussen allerlei vreemden in die hotels.

We rijden een stukje richting de Tamiami Trail die we vandaag dwars door de Everglades gaan rijden naar Miami. Bij een First Watch eten we ons laatste Amerikaanse ontbijt. Voor de adviseurs: inderdaad prima eten en druk daar! Komen duidelijk veel mensen op af. Na het ontbijt schiet ik ernaast nog even bij Walgreens binnen voor een paar flesjes oogdruppels van Visine, die helpen me best goed met mijn hooikoortsoogjes. De laatste aankopen! Onderweg besluiten we dat we zeeën van tijd hebben, onze vlucht gaat pas om kwart voor zes in de middag, dus rijden we de Big Cypress Preserve Loop om nog wat wildlife te spotten. Zoals altijd neem ik het stuur over, zodat Albert uit de auto kan om foto´s te maken. Ik kom wat minder makkelijk in de grote, hoge auto. De camera wordt weer uit de handbagagekoffer gevist.

Weer rijden we mijlenlang zonder een beest te zien, over een brede gravelweg, maar uiteindelijk zijn er toch nog best hier en daar alligators te vinden. Maar als je die al veel gezien hebt in de Everglades zelf, zou ik dit stuk echt overslaan. Wij slaan juist Shark Valley over, dat hebben we eerder al gedaan en een airboat tour zien we helemaal niet zitten, veel te veel herrie. Bovendien willen we wel enigszins toonbaar dat vliegtuig in. Als we de Tamiami Trail weer opdraaien, blijf ik eigenlijk automatisch rijden, want we zoeken niet te ver van het vliegveld een tankstation om af te tanken én te plassen. Dat wordt wat verder dan verwacht, dus rijd ik het hele stuk de stad in. Het vinden van dat tankstation gaat niet van harte: laten we het zo zeggen, Albert is de betere chauffeur, maar ik ben een veel handigere navigator. Uiteindelijk plas ik op een vies toilet en wisselen we van plek, zodat Albert na wat zoeken uiteindelijk de auto bij Avis de garage in kan rijden. Weer een karretje, weer al die koffers erop, auto nakijken en dág, mooie grote bak. Eerlijk gezegd vond ik hem prima, maar het inleveren van de Denali vier jaar geleden deed veel meer pijn 🙂

We gaan via de Mia Mover (skytrain) naar het vliegveld en lopen ons daar werkelijk ongangs naar de incheckbalies. Wie verzint het dat Sky Priority, de business class onder andere, het verste weg moet inchecken? Of komen wij van de verkeerde kant? In elk geval is het ook na de afgifte van onze koffers nog niet duidelijk hoe we nu bij de lounge komen, dus vraag ik het aan een AA-medewerker. Die stuur ons naar de Admirals Club, een heel eind verderop en daar melden ze weer dat we binnen mogen, maar eigenlijk recht hebben op de Flagship Club waar wel al het eten en drinken gratis is, bij hen is dat niet zo. Zuchtend besluiten we dat we dat toch maar gaan doen, al druipen we allebei ondertussen van het zweet in de warme terminal. Gelukkig blijkt er een Skytrain te lopen van de ene naar de andere kant van de terminal. Roltrap op, lift uit, weet ik het, hoop gedoe weer, maar uiteindelijk zitten we. Albert haalt drankjes, terwijl ik me opfris en na een poosje zijn we weer aardig afgekoeld. We hebben zeker nog twee uur om te relaxen en maken daar ook flink gebruik van. Goed eten, lekker zitten, boekje lezen.

Om kwart voor vijf lopen we richting gate D23 en daar beginnen ze precies op dat moment te boarden. Aangezien we in groep 1 zitten, mogen we direct doorlopen en zitten we in no time op stoel 3D en 3H, middenin, bijna vooraan. Deze cabine is lekker besloten, er zitten zes zitrijen in en verder komt er niemand. Alles wat verder instapt, gaat achter ons langs. O zalige rust. Er zijn nogal wat lege plekken en gelukkig wordt de oudere dame die schuin naast me zit, al snel naar voren verplaatst. Die is echt de hele vlucht lang elke 10 minuten in de weer van en naar het toilet. Volgens de stewardess vooral omdat ze zo’n last van haar rug heeft? Ik snap het niet, maar vermijd in elk geval dat bewuste toilet, ik ga wel een beetje naar achteren, waar het ook ruimer is. We krijgen redelijk snel eten, allebei een prima steak met vooraf een tartaartje van zongedroogde tomaat en een salade. Toe hebben we een ijsje, lekker! Na het eten gaat natuurlijk het licht uit …

En dan begint het grote slapen. Niet dus. Ik denk dat ik een half uur heerlijk slaap, muziek in de oortjes, lekker ontspannen, languit. Verder dan dat breng ik het niet meer, veel slaappogingen, maar uiteindelijk brengen we de nacht allebei vooral lezend door. Albert leest Bas Nijhuis, ik heb De Schoonmoeder van Sally Hepworth in één nacht uitgelezen. Lekker boek! Tegen het ontbijt is mijn boek uit en vermaak ik me met een oude aflevering van Friends en verder kijken we maar wat om ons heen. Het ontbijt is weer prima, allebei kiezen we voor yoghurt met granola en fruit in plaats van weer Amerikaanse scrambled eggs. Het wordt een snelle vlucht, om tien voor half zeven (bijna een uur eerder dan de planning) staan we weer aan de grond in Barcelona.

Daar begint de grote wandeltocht weer, door de ook hier geautomatiseerde paspoortcontroles voor EU-paspoorten en op naar de bagage. Daar is het idee van priority een beetje in de soep gelopen denk ik, want we moeten erg lang wachten op onze bagage. Ik ben er inmiddels wel klaar mee, dat staan, lopen, bloedhete terminal en dan naar buiten, waar het nog maar negen graden is. Gelukkig hadden we onze dikke vesten grijpklaar in de kleine reistas gestopt, zodat we die snel aan kunnen trekken. Buiten is het ook nog een flinke wandel naar de plaats waar de hotelshuttles stoppen en blijkbaar is die van ons net geweest. We moeten namelijk toch bijna een half uur wachten … maar vooruit, uiteindelijk komt het goed. Gelukkig doet de chauffeur alle koffers voor Albert, want die is ook doodmoe ondertussen. We besluiten sowieso niet meer naar huis te rijden. Terwijl Albert met de bagage naar binnen rijdt, regel ik aan de balie een kamer. We kunnen een dagkamer nemen tot zes uur vanavond of gewoon blijven tot morgenochtend. We kiezen voor het laatste, want dat kost amper meer en we voelen er weinig voor om vanavond in het donker naar huis te gaan. De koffers gaan in de auto, alleen het kleine reistasje gaat mee naar boven.

En zo duiken we rond half tien vanmorgen gedoucht en wel (o hemel, dat is heerlijk na zo’n reis) een nieuw bed in, harder dan we in de USA gewend zijn, maar wel echt lekker. Albert neemt twee Nyquill tabletten, ik waag me er aan eentje, want slapen zullen we. Dat doen we dan ook als een blok tot halverwege de middag en daarna is het doezelen, beetje radio luisteren, beetje nieuws lezen en merken dat Corona Europa stevig in de greep heeft. Ook hier in het hotel is het vele malen rustiger dan normaal volgens het personeel en een vaste gast, ook Nederlander, hoewel het mij nu nog wel meevalt wat er in de bar lekker zit te eten. Hoe het in het restaurant is weet ik niet. Albert is net weer naar boven verdwenen, die gaat lekker op zijn iPadje weer Nederlandse televisie kijken en ik drink hier achter de laptop nog een kop koffie. Ik geniet van het Spaanse geroezemoes om me heen, van de meer dan uitstekende smaak van die koffie en van mijn land. Want hoe heerlijk het was om weer eens in Amerika te zijn, hier voel ik me thuis!

Wanneer we weer gaan? Voorlopig niet, ik merk dat laatste jaren dat mijn Amerika-drang zo om de paar jaar de kop opsteekt en dat ik dan weer even helemaal bijgetankt ben. Het was een prachtige reis, echt het andere Florida, waarbij we vooral het midden en het noorden hebben leren kennen als ´ons´ soort vakantiegebied. Het was gewoon goed zo!

We bedanken graag alle volgers, voor hun belangstelling, de reacties en de goede reiswensen. Voor wie ons echt gaat missen, is er altijd nog ons oude vertrouwde Casa Dos Palmeras met af en toe een stukje over hoe het bij ons thuis gaat, een leuk uitstapje of een reisje binnen Europa!

Niet veel foto´s, maar het album is weer gevuld, tot de nok nu!