Waarom ik elke dag een verslag schrijf? Omdat ik het fijn vind om voor mef de dag nog eens door te  nemen, omdat ik hoop dat anderen het leuk vinden om te volgen wat wij doen én omdat het een heerlijke herinnering oplevert. Maar ook een punt: als ik het niet doe, val ik elke avond geheid om zeven uur in slaap. We doen zoveel indrukken op en de buitenlucht is zo lekker, dat je in een saaie hotelkamer al gauw het loodje legt. En Albert heeft de pijp wel leeg na zo’n dag en dat is begrijpelijk met zijn gezondheid. We zijn al ontzettend dankbaar dat we dit nog mogen en kunnen doen.

Voor het eerst zitten we dit keer gescheiden, Albert op de kamer, ik in de lobby. We hebben een hele lekkere kamer in het Seaside Amelia Inn, echt met een Queenbed (lekker knus dicht bij elkaar) en een bankstelletje met twee televisies, maar zonder tafel of bureau om aan te schrijven. En zelfs een heus balkonnetje met uitzicht op de oceaan. Maar daar is het nu wel erg koud voor! Het was vanmorgen 7 graden bij vertrek uit Flagler Beach. We besloten eerst maar eens een eind te rijden nadat we alles ingepakt hadden. Ballentent trouwens, de eerste dag was er keurig opgeruimd en lagen er schone handdoeken, gisteren is er gewoon niks gedaan. Dat levert minpunten op bij booking.com. Voor het leuk vindt, ik ga de reviews online zetten, zie bovenaan het blog.

Wij rijden via de A1A, de weg langs de kust naar het noorden naar het oudste stadje van heel Amerika, daar waar de Spanjaarden in de zestiende eeuw hun vlag in de grond staken. We zijn erg vroeg, dus ontbijten pas daar bij de French Bakery, die ik online gevonden had. Lekker, een croissant met een omelet, dat is weer eens wat anders. Daarna vind vooral Albert het hoog tijd dat ik een kapper ga zoeken. Ik kreeg het allemaal niet lekker geregeld om thuis voor vertrek nog te gaan, want goed drie weken daarvoor het Julie me nog redelijk kort geknipt. En Jules, mijn eigen kapster was ook al naar Amerika. En hij heeft gelijk, ik heb een enorme bos krullen als ik mijn best doe, maar een kwartier in de wind en het is een grote bende. Dus zoek ik online een kapper die aan walkin´s doet, dus zonder afspraak en die is snel gevonden. Ik schrik wel als ik zie dat er alleen mannen binnen zitten, maar vooruit. Er komt een meisje om mij te knippen en ik lever me met angst en beven aan haar over. Er waren al een paar Nederlandse dames die hier wonen die me waarschuwden.

Pff, het ging gewoon in een rondje overal een inch eraf. Bovenop graag wat uitdunnen. O ja, daar had ze ook nog een speciale schaar voor. Ja, die ken ik, daar knipte ik vroeger de manen van mijn paard Janssen mee. Zucht, ik geloof niet dat Jules er blij mee gaat zijn, maar vooruit, er is een heel stuk af en het is wel lekker fris zo. Groeien dat het hard genoeg. Ik heb er wel heel veel plezier van de komende uren, want we besluiten ondanks het frisse weer een trolleytour te gaan doen. We parkeren bij een hokje van de Old Town Trolley Tours en kopen kaartjes. We trekken allebei een vest aan en daaroverheen onze dunne winterjassen die aardig winddicht zijn. Zo blij dat we die op het laatste moment toch nog in de koffers gegooid hebben! Het is een mooie uitgebreide tour, waaruit vooral blijkt dat de Spanjaarden hier weliswaar een stad gesticht hebben, maar dat die vooral groot is geworden in de 19e eeuw, toen meneer Henry Flagler hier de grootste ondernemer en werkgever was. Hij stichtte scholen, ziekenhuizen, kerken en wat al nog meer. Ook verbond hij de hele oostkust van Florida met elkaar via een uitgebreid netwerk van spoorwegen. De naam Flagler kom je hier dan ook overal tegen. 

Na de tour, die echt nog wel heel fris was, bij het uitstappen was het tien graden, gingen we St. George Street in, waar de meeste toeristische winkels zijn. Heel hard toe aan een sanitaire stop en een lunchhapje. Bij de Spanish Bakery scoren we allebei een worst in een stukje deeg en omdat we die opeten op het terras van Whelstone Chocolaterie, haal ik daar warme chocomel voor Albert en een frozen hot chocolate salted caramel voor mij. We hebben het snel gezien tussen de drukke toeristen en gaan naar de auto. Daarna hebben we nog een rit te gaan. In anderhalf uur over de snelweg? Nee, we besluiten dat we nu bijna de hele A1A hebben gehad en die dan ook tot het eindpunt gaan rijden. Dat betekent weer langs de kust en de Intercoastal Waterway en met de veerboot naar Amelia Island. Dat is ons doel voor vandaag en morgen. We rijden even langs de haven om te kijken of de rondvaartboot helemaal open is, want dat vinden we echt te koud voor morgen. Als blijkt dat dat niet zo is, boek ik online tickets voor morgen. We gaan weer varen!

We checken in het hotel en na een korte rustpauze wandelen we naar de buren. Pal aan het strand ligt de Sandbar & Kitchen en we treffen het. We krijgen een tafel midden in de zaak, waar een leuk duo voor country-achtige nummers zit te spelen. En goed! We eten er een geweldige steak, zo een die je maar zelden treft en genieten met volle tuigen. Na de koffie gaat Albert dus even rustig TV kijken (denk ik) en ik zit hier nu in de hotellobby bij de televisie met een kop koffie verslag te maken. Nederland is opgeschrikt door het eerste geval van corona in Tilburg en dan ook nog iemand die carnaval is gaan vieren, hier in Amerika is in Californië nu ook definitief het virus vastgesteld. We houden moed dat we nog thuis gaan komen!

O man, o man, we hebben prima internet op onze telefoons, maar die hebben hier geen bereik en in het hotel zijn er volgens mij nog een heel aantal die gebruik maken van de router. Maar vooruit, alles staat, wie geduld heeft …. gelukkig was er gratis koffie in de lobby! Kijk maar in het album!