Dipje … gisteren waren we dus uit eten met Marijke, die gelukkig een heel gezellige prater bleek, want ik was niet op mijn best. De hele dag al spierpijn en wat rillerig en toen we thuis kwamen klapperde ik letterlijk van de kou. Dus nachthemd aan en diep onder de dekens met een van de Nyquil-tabletten. Nou … dat heb ik geweten.

Misschien al weleens verteld dat ik van een hooikoortspilletje onderuit kan gaan? En heel neerslachtig word? Na een paar uurtjes was ik wel heel warm, maar ik droomde de gekste dingen en kwam mijn bed uit alsof ik met een hamer op mijn kop geslagen was. Eerst maar douchen, onder een zeikstraaltje waar je niet eens nat van werd en toen naar het prima, inbegrepen ontbijt beneden. We zitten trouwens in het Comfort Suites en dat is niet zo luxe en brandnieuw als de laatste hotels, maar gewoon netjes en ruim. Albert meldde het probleem met de douche en toen we terugkwamen was het opgelost met een aardig briefje van Bill.

Wij besloten de dag maar rustig te beginnen. Met een berg was in de plaatselijk wasserette. Om half elf was dat klaar en zetten we de auto richting The Villages. Deze stad met voornamelijk senioren is vrij nieuw en erg luxe opgezet. Het meest bijzondere is wel dat men zich daar in grote getale verplaatst in golfkarretjes. Overal zie je speciale wegen naast de gewone weg waar ze keihard scheuren met die dingen. Er zijn speciale tunnels bij grote kruisingen. Aan golfbanen trouwens ook geen gebrek! De karretjes zijn soms zó gaaf!

Ons doel is een van de drie pleinen met entertainment, elk gebouwd met een eigen thema. Als we ons drie keer vastrijden omdat Google Maps ons door een afgesloten woonwijk wil sturen, besluiten we Spanish Town Square te vergeten en rijden we naar western style Brownwood. Ook leuk! We lunchen er met lekker sandwiches en hoe lekker de mijne ook is, ik krijg het niet op. Zowel op de heen- als de terugweg mis ik hele mooie landscaping en gave stukjes oud-Florida. Die antihistamine in Nyquil is dus de boosdoener waar ik al eerder last van heb gehad. Niet aan mij besteed!

• 

• 

• 

• 

• 

We zijn rond twee uur terug in het hotel en ik slaap als een blok tot vijf uur. Daarna reorganiseren we alle tassen en komen tot de conclusie dat het nog maar te bezien is of we het redden met drie reistassen. Oef!

Rond zes uur wil Albert gaan eten, maar ik word al naar van de gedachte. Na wat zoeken online verzamel ik alle moed en rijden we naar het Front Porch restaurant. Albert geniet er enorm van lever met uien. Ik hou het op een kopje groente soep en een stuk appeltaart. Wel een super leuk tentje met veel locals en fijne bediening! Misschien nog eens terug deze week. Maar wel met vest aan, wat zijn die airco’s koud!!

Nu schrijft Albert zijn blog op de laptop en ik behelp me met mijn telefoon. Is duidelijk wie er verloren heeft 😂 Zo weer lekker mijn bedje in

De foto’s staan weer in het album!